خود سازی یکبار برای همیشه!
یک بحثی که خیلی وقت است میخواهم راجع به آن بنویسم بحث" خودسازی تا کی؟ " است. به نظرم این مقوله مهم ترین داشته هر فرد در زندگی اش میباشد. اگر بخواهیم معنی این عبارت را شرح و بسط بدهیم، ماه ها و شاید سال ها طول بکشد. اما من همان بخشش که مربوط به زندگی خودم هست را مینویسم.
آورده اند که: فرد دانایی میگوید اگر به من 6 ساعت وقت بدهید که یک درخت تنومند را قطع کنم، 4 ساعت تبرم را تیز میکنم و 2 ساعت به قطع کردن میپردازم.
و هم چنین شنیده ایم که: باید برنامه ریزی کنیم و سریع وارد عمل شویم.
کدام درست است؟
من خیلی فکر کردم و نتیجه گرفتم که هر دو جمله درست است. اما از آنجایی که شخصیت ما خیلی میتواند روی تصمیمات ما تاثیر بگذارد، باید بنا به تجربه های قبلیمان یک کدام را اصل قرار دهیم. بعضی ها سریع تصمیم شان را نهایی میکنند و وارد عمل میشوند. برخی دیگر نمیتوانند سریع تصمیم گیری کنند اما وقتی همه چیز را بررسی کردند با قدرت وارد عمل میشوند. با چیزهایی که من میبینم نمیتوان گفت کدام بر دیگری برتری دارد. افرادی که از ابتدا و سریع رشد میکنند جزو دسته اول اند و کسانی که به یکباره متحول میشوند در دسته دوم جای دارند. من جزو دسته دوم هستم. خودسازی من بیش از 5 ماه طول کشید! این چند ماه را خرج کردم تا دیگر اشتباهات گذشته ام را تکرار نکنم. چند ماه برای همیشه! یکبار در زندگی و برای آخرین بار!
باید خودم را قانع میکردم که خنگ نیستم، فقدان انرژی ندارم، تفکر باطل ندارم و ... . اینها مهم ترین دستاورد هایم در این چند ماه بوده است. حالا با خیال راحت میتوانم به آینده ام فکر کنم.
یک مثال هم بزنم: فردی را میشناسم که با شرایط طاقت فرسای زندگیش در کنکور کارشناسی رتبه تک رقمی آورد، به بهترین دانشگاه ایران رفت و با شرایط عالی فارغ التحصیل شد. نمیدانم به سراغ تحصیلات تکمیلی رفت یا نه، اما الان مشغول به کار است. کاری که بیش از 4 میلیون در ماه در آمد ندارد!!! او خیلی تلاش کرد و حقیقتا یک نابغه بود اما هرگز نتوانست خودش را بسازد. شاید اگر چند ماه ... .
به نظر من شخصیت فردی پیش نیاز بسیار مهمی در موفقیت در یک کار است. وقتی که کاری را می خواهم شروع کنم که به نظر مشکل است، حدود 60% انرژی و زمانم را صرف پرورش قسمتی از شخصیت خود می کنم که من را به هدفم برساند و 40% بقیه را صرف کسب دانش یا تجربه لازم برای رسیدن به هدف می کنم. بعبارت دیگر بیش از آنچه که صرف خواندن مطالب درسی می کنم، وقت و انرژیم را به خواندن کتابهایی برای رشد شخصیتی خود اختصاص می دهم یا سعی می کنم تغییرات مناسبی در رفتار خود ایجاد کنم که مرا در رسیدن به هدفم کمک کند. یکی از نکات ظریف این است که باید مراحل متعددی - از گذراندن امتحانات متعدد گرفته، تا مکاتبه با دانشگاه برای گرفتن پذیرش و تقاضا برای کسب ویزا - در یک فرایند طولانی مدت طی شوند تا یک دانشجوی ایرانی بتواند عملاً در یکی از دانشگاههای آمریکا تحصیل خود را آغاز کند. این مراحل خود بخود باعث گل چین شدن کسانی می شود که شخصیت شان می تواند در شرایط اینجا بقا یابد. برای همین فاکتورهای شخصیتی و مدیریتی بسیار مهم هستند. همین فاکتور شخصیتی ست که باعث تحمل یا مدیریت شرایط نه چندان آسان در کشوری می شود که از بسیاری لحاظ با سرزمین مادری تفاوت دارد. خوشبختانه کسب اینگونه قابلیت ها با مطالعه، تمرین و خودباوری ممکن است. چیزی که من همیشه با آن مقابله کرده ام گوش دادن به حرف کسانی ست که هیچ گونه پایه و منطقی برای حرفهای خودشان ندارند. یادم می آید که وقتی که برای آمدن به آمریکا سرمایه گذاری زمانی و مالی می کردم، خیلی ها با توجه به شرایط آن موقع به من می گفتند که این کار بیهوده است و به نتیجه نخواهم رسید. اما چیزی که همیشه به آن فکر می کردم این بود که اگر کسانی توانستند بروند، پس این احتمال برای من هم وجود دارد. با این حال امکان به نتیجه نرسیدن تلاش ها هم وجود دارد. خلاصه این که این یک تصمیم شخصی ست که کسی بخواهد از وقت، انرژی و پول خود مایه ای بگذارد یا نه! میزان ریسک پذیری، خودانگیزگی، اعتماد به نفس، هدفمند بودن، مدیریت فکر و احساس، مدیریت زمان، مدیریت ارتباط، مهارتهای مطالعه و یادگیری و دیگر فاکتورها اثر مهمی خواهند گذاشت. حتی اگر فکر می کنید که به یک مشاور تحصیلی یا روانی احتیاج دارید، حتماً برای آن سرمایه گذاری کنید چون کسی که بیشتر از همه ارزش سرمایه گذاری دارد خودتان هستید.
چرا رفتی ؟! چرا من بیقرارم
به سر سودای آغوش تو دارم
نگفتی ماه تاب امشب چه زیباست
ندیدی جانم از غم ناشکیباست
چرا رفتی؟ چرا من بیقرارم
به سر سودای آغوش تو دارم
خیالت گر چه عمری یار من بود
امیدت گر چه در پندار من بود
